Minister Spraw Zagranicznych Ukrainy (1998 - 2000 i 2005 - 2007), Deputowany Rady Najwyższej (2002 - 2005, 2006, 2007 - obecnie)
Urodził się 1 stycznia 1949 w Dzierżyńsku w obwodzie żytomierskim. Ukraiński politolog, dyplomata i polityk, działacz ukraińskiego ruchu narodowego, lider partii Ludowy Ruch Ukrainy, dwukrotny minister spraw zagranicznych.
Po ukończeniu w 1968 nauki w technikum łączności w Kijowie odbył służbę wojskową. W 1975 ukończył studia w zakresie stosunków międzynarodowych i prawa międzynarodowego Uniwersytetu Kijowskiego im. Tarasa Szewczenki.
Po studiach rozpoczął pracę w dyplomacji. W latach 1975–1981 pełnił funkcje attaché, III, II i I sekretarza w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1981 zajmował stanowiska II i I sekretarza w przedstawicielstwie Ukraińskiej SRR przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. W 1986 został powołany na funkcję I sekretarza Wydziału Organizacji Międzynarodowych MSZ Ukraińskiej SRR, a rok później został instruktorem Wydziału Międzynarodowego Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy. W 1990 mianowano go zastępcą naczelnika wydziału głównego radcy MSZ Ukrainy.
W 1991 został kierownikiem sekretariatu i naczelnikiem Wydziału Analiz Politycznych i Koordynacji MSZ Ukrainy. Od marca 1992 był wiceministrem spraw zagranicznych. W grudniu 1994 awansował na stanowisko pierwszego zastępcy ministra spraw zagranicznych. W latach 1995–1998 pełnił funkcję Ambasadora Ukrainy w Belgii, Holandii i Luksemburgu, a od 1997 także szefa ukraińskiej Misji przy NATO. Od kwietnia 1998 do września 2000 stał na czele Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Po zakończeniu pracy w MSZ zaangażował się w działalność naukową, społeczną i polityczną. W lutym 2001 został dyrektorem Instytutu Nauk Społecznych i Stosunków Międzynarodowych Międzyregionalnej Akademii Zarządzania Personelem. Założył także organizację pozarządową Instytut Współpracy Euroatlantyckiej. Przed wyborami do Rady Najwyższej w 2002 związał się z opozycyjnym ugrupowaniem Reformy i Porządek, wchodzącym w skład Bloku Nasza Ukraina Wiktora Juszczenki. W wyborach uzyskał mandat deputowanego Rady Najwyższej, a następnie stanął na czele parlamentarnej Komisji ds. Integracji Europejskiej. W maju 2003 przeszedł do Ludowego Ruchu Ukrainy, stając na czele tego ugrupowania.
Był zaangażowanym krytykiem ówczesnego prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy. Przed wyborami prezydenckimi w 2004 poparł kandydaturę Wiktora Juszczenki. W listopadzie i grudniu 2004 brał aktywny udział w wydarzeniach pomarańczowej rewolucji, która miała na celu zmusić ukraińskie władze do ujawnienia prawdziwych wyników wyborów prezydenckich. 25 listopada 2004 wygłosił przemówienie w polskim Sejmie, w którym poprosił, aby Polska nie akceptowała wyników wyborów na Ukrainie.
Po zwycięstwie wyborczym Wiktora Juszczenki i utworzeniu rządu Julii Tymoszenko w lutym 2005 objął w nim urząd ministra spraw zagranicznych. Swoje stanowisko zachował także w powołanym we wrześniu tego samego roku rządzie Jurija Jechanurowa. W wyborach parlamentarnych w 2006 ponownie uzyskał mandat deputowanego jako kandydat Bloku Nasza Ukraina. Mimo porażki wyborczej Naszej Ukrainy zachował stanowisko szefa MSZ w rządzie Wiktora Janukowicza. Wkrótce wszedł w spór z kierownictwem gabinetu wokół priorytetów polityki zagranicznej Ukrainy.
Po odejściu z rządu jako przewodniczący Ludowego Ruchu Ukrainy podpisał porozumienie o wejściu w skład proprezydenckiej koalicji wyborczej Nasza Ukraina-Ludowa Samoobrona. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskał mandat deputowanego Rady Najwyższej.
W październiku tego samego roku wezwał prezydenta do wydania dekretu uznającego UPA za stronę walczącą o niepodległość państwa. Wystąpienie Tarasiuka jako przewodniczącego Ludowego Ruchu Ukrainy przypadło w tygodniu poprzedzającym 65. rocznicę powstania UPA[1]. Borys Tarasiuk jest zwolennikiem euroatlantyckiej orientacji w polityce zagranicznej Ukrainy. Opowiada się za integracją Ukrainy ze strukturami Unii Europejskiej i NATO.4 grudnia 2007 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. 13 listopada 2009 w uznaniu zasług dla współpracy między Ukrainą a Polską minister Radosław Sikorski nadał mu Odznakę Honorową “Bene Merito”.
